SEJARAH PERKEMBANGAN
Sistem ejaan bermula sejak wujudnya Bahasa Melayu pada abad ke-7 Masihi. Bahasa Melayu yang paling awal dikenali sebagai Bahasa Melayu Kuno. Dalam Bahasa Melayu Kuno, sistem tulisan Sanskrit dan Hindulah yang digunakan oleh mereka ketika itu. Huruf-hurufnya dikenali sebagai PALAVA. Selain itu, sistem tulisan pada zaman tersebut hampir sama dengan tulisan Bahasa Hindi pada hari ini. Perkembangan seterusnya ialah Bahasa Melayu Klasik. Perkembangan ini mempunyai banyak pengaruh daripada arab. Tulisan pada waktu itu ialah tulisan jawi (jawa). Sistem ejaan jawi ini berevolusi dalam beberapa peringkat. Antaranya ialah peringkat jawi berbaris, jawi tanpa baris tetapi menggunakan kaedah arab, jawi dengan huruf vokal dan ejaan jawi Dewan Bahasa dan Pustaka.
Bahasa Melayu moden pula bermula seiringan dengan kedatangan Inggeris pada awal abad ke-19. Pengaruh Inggeris ini telah menyebabkan berubahnya sistem ejaan. Sistem tulisan pada zaman ini telah berubah pada gaya tulisan Inggeris (ROMAND) ataupun tulisan rumi. Sistem ejaan rumi dalam Bahasa Melayu mempunyai beberapa peringkat perkembangan. Perkembangan tersebut termasuklah Sistem Ejaan Wilkinson (1904), Sistem Ejaan Za’ba (1949), Sistem Ejaan Kongress/Asas 50 (1956), Sistem Ejaan PBMUM (1960), Sistem Ejaan Malindo (1959), dan Sistem Ejaan Baharu (1972).
No comments:
Post a Comment